Qədim Yunan filosofu və alimi Aristotel (e.ə. 384-e.ə. 322) geniş və çoxcəhətli yaradıcılığa malik olub məntiq, psixologiya, təbiətşünaslıq, etika, siyasət, tarix, ritorika və poeziyaya aid əsərlər yazmışdır. Antik dövrün bu universal zəka sahibinin əsrlərdən bəri məzmun dərinliyi və təravətini itirməyən qiymətli əsərlərindən biri də “Poetika”dır. Kiçik həcmli olmağına baxmayaraq, bəhs etdiyi bədii sənət məsələlərində, estetik fikir tarixində heç bir nəzəri məktəb və ya cərəyanın yan keçmədiyi əsərdə “Poetika” anlayışı müasir mənasından fərqlənir və özündə “yaradıcılıq”, “bədii yaradıcılıq sənəti” məzmununu ehtiva eləyir.
Bütün “Poetika” boyu Aristotelin diqqət mərkəzində dayanan başlıca məsələlərdən biri də faciə problemidir. Əsərdə faciə ilə bağlı görüşlərin spektri faciənin mənşəyi və inkişafı, tərkib hissələri, eposla ümumi və fərqli cəhətləri, fəci təmizlənmə (katarsis) və s. haqda fikirləri əhatə edəcək qədər genişdir.
